دوش از نظر خیال تو دامن کشان گــذشت

اشک آنقدر دوید ز پی، کز فغان گـــــذشت

تا پَر فشانده ایم، ز خود هم گــذشته ایــم

دنیا غم تو نیست که نتـــوان از آن گذشت

دارد غـــــــبار قــافــــلـــۀ نــا امیـــــــدی ام

از پا نشستنی که ز عالــــم توان گـــذشت

بــرق و شرار، محــمل فــــرصت نمی کشد

عمری نداشتم که بگویم چسان گــــذشت

تــا غنچـــه دَم زنــد ز شکفتن، بهـــــار رفت

تا نــاله گـل کــــند ز جرس، کاروان گــذشت

بیرون نــتاخته است ازاین عــرصه هیچ کس

واماندئی است این که تو گویی فلان گذشت

ای معنی! آب شو  که ز ننگ شعــور خـلق

انصــــاف نیـــز آب شد و از جهــــان گذشت

یک نقــــــطه پــــل ز آبلــۀ پا کــفایت است

زین بحر، همچو موج گهر می توان گذشت

گــــر بگـــــذری ز کشمکش چـــرخ، واصلی

محـــو نشانه است چو تیر از کمان گذشت

وا مــــانــــدگـــی ز عــــافیتم بی نیـاز کـرد

بال آن قدر شکست که از آشیان گـــذشت

طی شد بساط عمر به پای شکست رنـگ

بر شمع یک بهـــار گل زعفــــران گــــذشت

دلـــدار رفت و مــن بــه وداعی نسوختــــم

یارب چه برق بر من آتش به جان گــذشت

تمکین کجا به سعی خــرامت رضا دهــــد؟

کم نیست این که نام تو ام بر زبان گذشت

بیدل! چـه مشکل است ز دنیـــا گذشتنم

یک ناله داشتم که ز هفت آسمان گذشت